Właściwa identyfikacja kontrahenta będącego rolnikiem tj. jako przedsiębiorcy lub jako konsumenta ma istotne znaczenie prawne z punktu widzenia przepisów dotyczących odpowiedzialności za wady. Jeżeli bowiem kontrahent będący rolnikiem będzie zarazem przedsiębiorcą wówczas obowiązują łagodniejsze rygory w zakresie rękojmi. Gdy zaś kontrahent będący rolnikiem jest konsumentem wówczas rygory w zakresie rękojmi są zaostrzone stawiając takiego kontrahenta w bardziej uprzywilejowanej pozycji.
Kiedy rolnik jest przedsiębiorcą?
Nie ma jednego wzorca określającego czy rolnik posiada status przedsiębiorcy w rozumieniu art. 431 Kodeksu Cywilnego. Rolników prowadzących gospodarstwo rolne zaspokajające jedynie potrzeby swojej rodziny, nieuczestniczących w obrocie gospodarczym, nie uznaje się za przedsiębiorców. Rolnik jest przedsiębiorcą, jeżeli prowadzona przez niego działalność przejawia cechy działalności gospodarczej wymienione w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Cechami tymi są: zarobkowy charakter, ciągłość i zorganizowanie. Na prowadzenie przez rolnika działalności gospodarczej we wskazanym rozumieniu może wskazywać np. znaczna powierzchnia posiadanego gospodarstwa rolnego, znaczny rozmiar produkcji czy posiadanie profesjonalnych maszyn i urządzeń. Czynności prawne bezpośrednio związane z prowadzoną przez rolnika działalnością gospodarczą są uznawane za czynności podejmowane przez przedsiębiorcę. Jednak nie wszystkie czynności prawne, których stroną jest rolnik, będą uznawane za czynności podjęte przez przedsiębiorcę. Rolnik dokonujący czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą zostanie uznany za konsumenta w rozumieniu art. 221 KC ze wszystkimi tego konsekwencjami, w tym podleganiu wszelkim przepisom regulującym status konsumenta jako strony stosunku prawnego.
Tym samym przy kwalifikacji czynności prawnej z udziałem rolnika należy za każdym razem odrębnie i indywidualnie dokonać analizy charakteru w jakim kontrahent występuje. W przypadku transakcji istotnych, np. o wysokiej wartości, zasadnym byłoby już w umowie z kontrahentem zawrzeć stosowne oświadczenie o statusie kontrahenta jako nabywcy określonej rzeczy lub usług.
Piotr Proniewski, adwokat Kraków, kwiecień 2016
Dodaj komentarz