Zwrot dofinansowania na rzecz ochrony miejsc pracy otrzymanego ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych uzależniony został od przestrzegania zasad dotyczących utrzymania zatrudnienia.
Art. 15g ustawy COVID
W przypadku dofinansowania wynagrodzeń pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, o którym mowa w art. 15g ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.374 z późn. zm.; dalej jako „ustawa COVID”), kwestia zwrotu otrzymanych środków wynika wprost z treści umowy zawartej z właściwym Wojewódzkim Urzędem Pracy. W myśl § 5 ust. 4 umowy w razie niewywiązania się z zakazu wypowiadania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika w okresie pobierania świadczeń, podmiot, który uzyskał dofinansowanie (np. pracodawca) będzie zobowiązany do zwrotu tej części środków, która była przeznaczona na dofinansowanie świadczeń pracowników, z którymi umowy o pracę zostały rozwiązane wraz z odsetkami.
Art. 15gg ustawy COVID
Wskutek uchwalenia tzw. „tarczy 4.0” do ustawy COVID dodano art. 15gg, który przewiduje dofinansowanie ze środków FGŚP wynagrodzeń pracowników nieobjętych przestojem, przestojem ekonomicznym lub obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie COVID-19. Pomimo wielu podobieństw z regulacją, o której mowa w art. 15g ustawy COVID, należy zwrócić uwagę na znacznie bardziej rygorystyczny mechanizm zwrotu środków uzyskanych z Funduszu. Zgodnie z art. 15gg ust. 23 ustawy COVID podmiot, który m.in. nie wywiązał się z zakazu wypowiadania umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika w okresie pobierania świadczeń, jest obowiązany do zwrotu całości otrzymanej pomocy wraz z odsetkami. Innymi słowy, zwalniając pracownika, na którego pracodawca otrzymał dofinansowanie z Funduszu, w okresie pobieranie świadczeń będzie niosło za sobą skutek w postaci obowiązku zwrotu całości otrzymanego dofinansowania. Powyższa interpretacja znalazła także potwierdzenie w stanowisku Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, które stanowiło odpowiedź na pytanie skierowane od przedstawiciela Dziennika Gazeta Prawna. Brzmi ono następująco: „Zgodnie z art. 15gg ust. 23 ustawy COVID pracodawca, który nie wywiązał się z obowiązku określonego w ust. 8, tj. wypowiedział umowę o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika w okresie pobierania świadczeń na dofinansowanie wynagrodzenia tego pracownika, jest obowiązany do zwrotu na rachunek bankowy wojewódzkiego urzędu pracy, z którego otrzymał środki, całości otrzymanej pomocy wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków wykorzystanych niezgodnie z warunkami określonymi w ustawie. Powyższe oznacza, że pracodawca w razie niespełnienia warunku, o którym mowa w art. 15gg ust. 8 ustawy COVID, zobowiązany jest do zwrotu pomocy otrzymanej na wszystkich pracowników, nie tylko na tego pracownika, któremu wypowiedział umowę o pracę. Jeżeli rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem nastąpi z przyczyn dotyczących pracownika (np. wypowiedzenie umowy przez pracownika itp.), wtedy przedsiębiorca powinien zwrócić jedynie niewykorzystaną część świadczenia”.
Nie sposób jednoznacznie przesądzić, dlaczego ustawodawca zdecydował się na taką niekonsekwencję we wprowadzonych regulacjach. Czy zaostrzony mechanizm zwrotu środków pobranych na podstawie art. 15gg ustawy COVID był celowym zabiegiem mającym służyć wzmocnionej ochronie miejsc pracy? Odpowiedzi na pewno nie odnajdziemy w uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej art. 15gg, bowiem milczy ono w tej kwestii.
Leszek Przybyłka, doradca podatkowy i adwokat Kraków, lipiec 2020 roku
Dodaj komentarz